¡Hola amigos!

Toen ik mijn laatste blog schreef, stonden we op het punt te vertrekken vanuit Guanajuato naar de kust. Inmiddels zijn we in Puerto Vallarta geweest en is de terugweg naar Mexico City begonnen. De afgelopen twee nachten hebben we in Guadalajara geslapen en inmiddels zijn we onderweg naar het dorpje Uruapan, wat vlakbij de vulkaan Paracutin ligt, die we van plan zijn te gaan beklimmen.

De weg naar Puerto Vallarta was lang, met name omdat inhalen moeilijk bleek te zijn op de smalle bergweggetjes, wat tot een lange gezellige polonaise van 50 auto’s achter één vrachtwagen leidde. Maar ach, we hebben de tijd en zoals Jelle het zei ‘onze Corona’s moeten ook in Puerto Vallarta komen’. Na een rit van zo’n 7 uur was het dan eindelijk zover: de zee was in zicht!

Puerto Vallarta was een leuke afwisseling na de verschillende stadjes in het binnenland die we hadden aangedaan. Met een hotel aan het strand kon onze mini-strand-vakantie dan ook niet meer stuk. Aan het weer zou het niet liggen in elk geval: het was heet! 35 graden, weinig wind, net een sauna (jij had het verschrikkelijk gevonden pap). De eerste avond besloten we meteen maar eens te onderzoeken of de lokale nachtelijke horeca-faciliteiten in orde waren; dat was zo 🙂 Voor zo’n 9 euro kochten we drie borrelglaasjes en een flesje Tequila – de nummer één drank waarvan je om 2 uur ‘s nachts altijd denkt dat het een goed idee is om er een shotje van te doen. Na een paar uur goede verhalen vertellen op het strand (en op goede verhalen moet gedronken worden natuurlijk) hebben we ons nog even vermaakt in een van de night clubs. Verbazingwekkend genoeg sprak ik die avond ineens vloeiend Spaans 😉

De volgende ochtend (of eigenlijk middag) bestond voornamelijk uit uitbrakken aan het strand. Met name Jelle had het zwaar en kreeg bij het ontbijt met veel moeite een halve scone naar binnen. Opvallend was dat zelfs het water in de zee warm was – volgens mij zelfs warmer dan het water dat uit onze douche kwam – echt afkoelen was er dus niet bij. Na veel gezeur van Kim gingen we ‘s avonds dan toch maar naar een grillrestaurant om een ribs te eten. Met frisdrank, zonder bier. We gingen op tijd naar bed met vroeg opstaan in het vooruitzicht.

Vroeg opstaan, jij, op vakantie? Liever niet inderdaad, maar dit keer was er een goede reden voor: we gingen duiken! Onderweg naar het duikcentrum hadden we we nog ontmoeting met de lokale autoriteiten, maar daarover later meer. Zelf had ik al een aantal keer gedoken, maar voor Kim was het de eerste keer en Jelle had zijn vorige keer naar eigen zeggen een goede kater; een opfriscursus in het zwembad was dus wel prettig. Onze duikinstructeur Rodrigo legde ons vakkundig het hoe en wat van duiken uit, inclusief een paar grapjes over haaien en pirañas die met name een toch al wat gespannen Kim goed kon waarderen. De meeste Mexicanen hebben problemen met de namen Jelle (wat meestal ‘Djelle’ wordt) en Koen (waar ze helemaal niks van kunnen maken) dus vanaf nu heet Jelle ‘Marcus’ en heet ik ‘Fernando’. Na de instructie was het tijd voor het echte werk en na een stukje op de boot hebben we twee prachtige duiken gehad. De instructeur liet ons ook een aantal dingen voelen, zoals een zeester, blowfish en een heuse octopus 🙂 Gewapend met mijn action camera heb ik geprobeerd het hele avontuur vast te leggen, zie hieronder enkele foto’s!

Na het duiken hebben we nog even aan het strand gelegen, daarna een hapje gegeten en nog Kim’s levenslange droom vervuld om uit een kokosnoot te drinken. Doordat we zin hadden in een coctail én uit een kokosnoot wilden drinken, werd door ons een nieuw drankje uitgevonden: de Piña Cocolada. Erg lekker en uniek: de ober zei dat hij dit verzoek in zes jaar nog nooit had gehad. We hebben maar even een stukje op Tripadvisor gezet ‘best Piña Cocoladas in town’ – nu is het hopen dat het drankje aanslaat 😉

Ik vond Puerto Vallarta mooi, touristisch maar vooral ook warm! Interessant was wel dat het toch op een andere manier touristisch is als dat wij kennen: de meeste buitenlandse touristen zijn Amerikanen, waardoor ik soms ook het gevoel had alsof ik aan de West Coast was. Soms zagen we in de zee wat Albatrossen laag overvliegen – een mooi gezicht, wat je weer even herinnert dat je aan de andere kant van de wereld bent.

Donderdag vertrokken we naar Guadalajara. Dat was weer een lange rit en het duurde dan ook tot in de avond voordat we daar aankwamen. Ons hostel zat midden in het centrum, recht aan het ‘Plaza de Liberacion’. We besloten die avond eens wat anders te eten en namen de taxi naar een leuk sushi restaurant. Vooral het mintje wat we na het eten kregen viel bij Jelle goed in de smaak: ‘wow, dit smaakt echt naar mint!’

Omdat Guadalajara best een grote stad is, besloten we een über-touristische bustour te nemen om de highlights toch in een dagje te kunnen zien. De tour was prima, een beetje zitten en om je heen kijken en er was zelfs Engelse uitleg. Net voor ons hostel was toevallig gedurende de dagen dat wij er waren een soort leger expositie bezig, waar we na onze tour even gingen kijken. Dat was eigenlijk best leuk, mede dankzij Kim’s idee om met alles en iedereen op de foto te gaan en dankzij een enorm enthousiaste militair die, uiteraard in het Spaans, zo’n twintig minuten heeft verteld over bommen opsporen en vulkanen (denken we). Na de expositie hebben we nog een tweede tour gedaan, die enorm saai was (10 minuten info over de geschiedenis van de universiteit inclusief alle professoren en jaartallen, etc.), maar ons wel naar een leuk deel van de stad bracht. Daar aten we wat, onder begeleiding van niet één maar drie Mariachi bandjes die (al dan niet door elkaar) gasten om ons heen een serenade gaven en wiens muziek ik inmiddels persoonlijk wel een beetje beu begin te worden. Dit leverde een leuk ‘dinsdag dilemma’ op: de rest van je leven tijdens elke maaltijd toegezongen worden door een Mariachi band of de rest van je leven bij elke maaltijd tortillas eten.

Na het eten namen we een super hippe gepimpte taxi naar een straat waar veel kroegen zouden zitten. Daar aangekomen verkenden we eerst even het winkelcentrum waarvoor we werden afgezet, om er daarna achter te komen dat we in een totaal ander deel van de stad zaten dan we aanvankelijk dachten. We besloten maar gewoon een taxi terug te nemen en dronken nog een paar biertjes vlakbij het hostel.

Persoonlijk vond ik Guadalajara het minst leuke deel van onze route tot nu toe. De stad was groot en erg industrieel. Het centrum was wel mooi, maar niet fantastisch. Kortom, leuk om een keer te zien, maar ik zou er niet nog eens heengaan.

Het plan was aanvankelijk om nu naar Chapala, een plaatsje bij een groot meer, te gaan, maar volgens Lonely Planet was daar niet zo veel te beleven, dus hebben we onze plannen gewijzigd en we zitten nu dan ook in de auto naar Uruapan, wat vlakbij een grote vulkaan ligt. We hebben daar via Airbnb (website waarbij je huizen en kamers van particulieren kunt huren) een super cool huisje gehuurd, waarover in mijn volgende blog meer.

Tot slot ben ik jullie het verhaal over de verkeersboete nog verschuldigd. Op weg naar het duiken gaf Google Maps aan dat we naar links zouden moeten en nadat Jelle de afslag had genomen kwam er politieauto achter ons aan die aangaf dat we moesten stoppen. Hij legde ons uit dat we daar niet linksaf hadden gemogen en schreef een boete uit. Jelle moest ook zijn rijbewijs inleveren, die zou hij terugkrijgen als we de volgende dag op het bureau de boete zouden betalen. Blijkbaar hadden we het beste gewoon een briefje van 50 pesos (zo’n 3 euro) kunnen laten zien zodat de agent een oogje toe zou knijpen, maar we besloten het toch maar netjes te doen. De volgende dag gingen we dan ook de boete betalen. Drie loketten en een half uur later had Jelle zijn rijbewijs gelukkig weer terug. Met de verkeersboetes die we in Nederland gewend zijn was waren we al bang voor een flink bedrag. Dat viel mee: de totale schade bedroeg159 pesos, ofwel 9 euro.

Dat was het weer! Wij hebben het nog goed naar onze zin en genieten nog van de laatste dagen van onze roadtrip. De Mexico greatest hits CD (Salsa tequila, Mexico Mexiiiicoooo en andere hits), vakkundig versierd door Carlijn, klinkt nog goed en het rijden gaat goed. Maandag zijn we weer in Mexico city; Jelle en Kim hebben dinsdag een introductiedagdag en wat we daarna gaan doen, dat zien we dan wel weer!

¡Hasta luego!

Geschreven op zaterdag 2 augustus