Het beklimmen van de Paracutin vulkaan was de voornaamste reden voor onze bezoek aan het stadje Uruapan. In mijn vorige blog schreef ik al over het super hippe huisje wat we daar via Airbnb hadden gehuurd. Deze ‘oase van rust’, gelegen midden in de natuur aan een riviertje, was voor ons de perfecte manier om bij te komen van een indrukwekkende roadtrip.
De rit naar Uruapan van ongeveer 300 kilometer bracht ons ook nog langs het Chapala meer, wat we initieel op de route hadden staan. Om het meer toch nog van onze to-do-list af te kunnen vinken besloten we aan het meer te gaan picknicken. Gewapend met twee KLM-dekentjes gingen we op zoek naar een geschikte picknick plek. Deze zoektocht leidde ons door een aantal onverharde weggetjes midden in dorpjes waarvan de meeste inwoners volgens mij nog niet vaak een toerist hadden gezien. Uiteindelijk trotseerde chauffeur Jelle met verve de kleine straatjes en raakte de onderkant van de auto slechts een keer een drempel, een goede score dus.
Rond de klok van zeven arriveerden we bij ons huisje in Uruapan. We hadden besloten die avond zelf te koken, dus stond er een prima avg’tje op het menu. Jelle en ik waren verantwoordelijk voor het eten, Kim voor de cocktails (tequila + Naranjada (sinaasappelsap) = tequila sunrise). Een ovenschaal ontbrak, dus besloten Jelle en ik de röstis maar gewoon op het ovenrooster te leggen, in de hoop dat ze er niet doorheen zouden zakken. Dat laatste is uiteraard precies wat gebeurde, wat het nodige commentaar van Kim opleverde. Toen ik vroeg “heb jij een beter idee dan?” zei Kim “ehm, een bord?” – oja, daar hadden we dan weer niet aan gedacht. Hoe dan ook, het eten was wel met liefde bereid, en dat is waar het om gaat 😉 De avond werd afgesloten met een spelletje poker. Omdat we geen chips hadden, werden alle peso’s bij elkaar verzameld. Het resultaat was pokeren met briefjes van vijfhonderd. We voelden ons rijk – natuurlijk vergaten we de wisselkoers van 1:17 even.
De volgende ochtend zouden we om 8:00 uur opstaan om naar de vulkaan te gaan; dankzij de eerdergenoemde fles tequila werd dit uiteindelijk 12:00 uur. Bij de vulkaan aangekomen huurden we drie paarden en een gids om ons naar de vulkaan te brengen. In tegenstelling tot onze vorige ervaring, waarbij alle ins en outs van het paardrijden werden uitgelegd, bestond de uitleg nu uit “izquierda” trekt teugels naar links, “derecha” trekt teugels naar rechts. Ok dan, komt goed.
Een mooie trip van zo’n twee uur door een bijzonder, met name met as bedekt, landschap leidde ons naar ons doel: de Paracutin vulkaan. De klim naar boven viel nog niet zo mee. Onze gids vond het pad naar boven blijkbaar maar saai en besloot ons maar gewoon op een willekeurig punt de vulkaan te laten beklimmen, super fijn. Het uitzicht bovenop de vulkaan zou adembenemend zijn geweest, ware het niet dat het zo mistig was dat we maar zo’n tien meter voor ons uit konden kijken.
De weg omlaag was gelukkig gemakkelijker – een ontzettend stijl, met vulkanisch zand bedekt pad en de instructie “ren maar gewoon vooruit” zorgde ervoor dat we binnen no-time beneden waren. Inmiddels was het begonnen met regenen, wat met name Kim’s paard a-relaxed scheen te vinden. We besloten daarom ook zo snel mogelijk terug te gaan en niet meer naar een nabijgelegen dorpje te gaan.
De volgende dag was het alweer tijd voor de terugreis naar Mexico City. Die verliep voorspoedig, met uitzondering van het terugvinden van de parkeergarage waar we onze huurauto anderhalve week eerder hadden opgehaald. Na vijf rondjes om het vliegveld te hebben gereden werden we gered door de huisbaas van Jelle en Kim, die ons op was komen halen en een stukje met ons mee reed om de goede richting te wijzen. Een prachtige vier-banen-in-een-keer wisselactie van Jelle zorgde ervoor dat we niet nog een rondje hoefden te rijden en we eindelijk bij de garage uitkwamen.
Eigenlijk zouden Jelle en Kim maandag in hun kamer kunnen, maar door omstandigheden werd dit uitgesteld tot woensdag. Uiteindelijk zou dit voor Jelle donderdag en voor Kim zelfs maandag worden. “Mexican style”, zoals wij het noemden. De meeste mensen in Mexico bedoelen het volgens ons goed, maar hebben qua afspraken maken een andere mentaliteit dan dat wij gewend zijn en ook qua efficiency kunnen ze nog wel wat leren. Een mooi voorbeeld hiervan is het “verfincident”, waar met name Jelle niet uitgepraat over raakt. Dat ging ongeveer als volgt. Toen we bij een Starbucks wat aan het drinken waren, zagen we maar liefst vijf personen nieuwe strepen op de stoep verven. Er was echter maar één kwastje, dus stonden er vier personen toe te kijken. Uiteindelijk kwam er toch ergens een nieuwe kwast vandaan, maar meteen kwam een volgend probleem om de hoek kijken: er was maar een bakje met verf. Na lang zoeken vond een van de schilders een flesje cola, wat handig opengesneden werd om nieuwe verf in te doen. Maar wacht, nieuw probleem: de kwast past niet in het flesje. Dan maar een nieuwe flesje zoeken en aan de zijkant opensnijden – echter gaat het flesje dan natuurlijk rollen. Een plastic beker halen bij de Starbucks was natuurlijk een veel te eenvoudige oplossing.
De laatste dagen in Mexico City hebben we niet bijzonder veel meer gedaan. We waren allemaal moe van de roadtrip en Kim had een hertentamen waarvoor ze nog moest studeren. Wat we wel deden was het volgende: een geocache (ja, je leest het goed pap), eekhoorntjes voeren in het park, Sushi eten met andere exchange studenten, een bezoek brengen aan de dierentuin, dingen regelen voor ons aankomende collegejaar, drie keer al onze spullen inpakken en uitchecken bij het hostel, om vervolgens dezelfde dag terug te komen omdat het huis nog niet klaar was, eten bij het best beoordeelde restaurant van Mexico City, inkopen doen bij de Wallmart, “wie ben ik” spelen in een restaurant waarbij je spelletjes kon doen tijdens het wachten, de piramides van de zon en de maan bezoeken met onze Mexicaanse vriend Lalo, souvenirs kopen, het antropologisch museum bezoeken en biertjes drinken met huisgenoten van Jelle en Kim. Als ik het zo opschrijf is het nog best wat, maar uiteraard hoort lamballen en uitslapen ook in het lijstje thuis.
Helaas is het avontuur in Mexico voor mij alweer voorbij. Na en relaxte vlucht van 3,5 uur landde ik in San Diego (voor € 6,00 kon ik een stoel boeken met extra beenruimte, dus lekker met het laptopje op schoot – mooi detail is dat de twee heren naast mij beiden ook een Macbook en iPhone 5 hadden, lekker prominent dus). Na een korte taxirit kwam ik aan bij mijn tweede Airbnb experience; een huis van een surfleraar midden in het centrum van San Diego. Ik heb vanavond meteen even boodschappen gedaan en helaas hebben de relatief lage Mexicaanse prijzen het winkelen wel een beetje verpest voor mij; alles is hier véél duurder. Het huis is wel erg relaxt. Mijn host Larry is aardig en zijn anderhalf jarige dochtertje Lilly-Jane is super schattig (leert net praten en haar coolste truc is dat ze het goede lichaamsdeel aanwijst als Larry ‘ear’ of ‘belly’ zegt).
Tot slot ben ik vanavond voor het eerst alleen uit eten geweest. Ik besloot om er dan maar meteen voor te gaan en tussen de locals aan de bar te gaan zitten. Helaas werd mijn nonchalante binnenkom-act enigszins verpest doordat ik geen paspoort bij had en dus niet in de kroeg mocht zijn. De tweede keer lukte het echter wel en de biertjes en burger smaakten prima. Ik heb ook nog gezellig gekletst met man uit London die inmiddels 20 jaar in SD woonde en zelf ook aardig wat gereist had, ook door Mexico, dus al met al een prima avondje.
Ik ben benieuwd wat San Diego mij gaat brengen, en hoop dat het net zo leuk wordt als Mexico. Al met al heb ik in Mexico een geweldige reis gehad. Het is een prachtig en divers land, de mensen zijn aardig en behulpzaam en als je weet waar je wel en niet moet zijn voelt het land totaal niet onveilig. Spaans kunnen spreken is wel een groot voordeel, dus mocht ik nog eens terug gaan dan doe ik wellicht nog een cursusje van tevoren.
Rest mij nog Jelle en Kim te danken voor hun gezelschap de afgelopen weken. Dame en heer, het was top!
Nu ga ik in de jacuzzi dus zeg ik: dikke doei en (voor de laatste keer) ¡Adios!
Koen
PS. Ik ben ook benieuwd hoe het daar gaat, dus laat vooral een berichtje achter!
Ha Koen, Leuk je verslag weer te lezen! Zo te horen weer vele avonturen beleefd ! Zelfs geocachen in Mexico. Dat kun je dan toch maar mooi van je to-do-lijstje afstrepen! En de eekhoorntjes voeren natuurlijk! Je eerste alleen-uit-eten ervaring was grappig om te lezen, kan me zo helemaal voorstellen dat je dan zo binnenkomt, en dan weer weggestuurd wordt. 🙂 We zijn benieuwd naar je volgende avonturen in San Diego. Geniet van San Diego en de jacuzzi, al is dat natuurlijk geen heerlijk ligbad 😉 xxx pap en mam
Ha Fernando, Koën of gewoon Koen,
Erg leuk verhaal weer, je wordt een steeds betere schrijver! Leuk dat je het zo gedetailleerd hebt beschreven, want zo zag ik helemaal voor me hoe jullie met zijn drieën in de Starbucks stonden om de schilders te observeren. Hebben jullie ze toch wel op de hoogte gebracht van de uitspraak ‘efficiency is key’? 😉 Lijkt me toch ook wel bijzonder om te ervaren hoe je bent als je daar in San Diego de stad aan het verkennen bent, maar jou kennende heb je snel aanspraak en komt dat goed. Geniet van deze week alleen, de volgende keer ga ik graag mee!! XXX
Hallo Koen,
Heel leuk om jouw verslag te lezen. Mooi om te lezen dat jullie samen een geweldige tijd hebben gehad in Mexico.
Ook de foto’s en het filmpje zijn geweldig. Geniet nog van de rest van je verblijf in San Diego.
Jelle en Kim zullen jou wel missen, maar samen kunnen jullie terugkijken op een mooi avontuur.
Groetjes Yvonne Steffers