Meatball, line up, angle of attack
“There are only three things you need to know to land an airplane on an aircraft carrier: meatball, line up, angle of attack.” Aldus Dan, voormalig piloot, nu vrijwilliger op de USS Midway. Dan vervolgt: “Meatball, line up, angle of attack. Meatball, line up, angle of attack. Meatball, line up, angle of attack. I must have heard those words like a billion times during my career. And then I’m probably underestimating it.” Een bezoek aan de USS Midway, een vliegdekschip dat nu dienst doet als museum, was mijn voornaamste bezigheid tijdens mijn eerste dag in San Diego.
Voordat ik de Midway bezocht, stond er echter nog een ander punt op de agenda: het regelen van een Amerikaanse simkaart. Dinsdagavond was ik al in een Verizon-winkel geweest, maar hun netwerk zou niet werken met mijn Nederlandse iPhone, dus werd ik vriendelijk doorverwezen naar concurrent AT&T. Dat was een eindje weg, maar ik kon een fiets van Larry (mijn Airbnb host) lenen, dus kwam de Nederlander in mij weer eens naar boven. Aangekomen bij AT&T was er eigenlijk maar een pakket wat aan mijn eisen voldeed en na ruim twee weken Mexico was de efficiëntie van de winkelbediende een welkome afwisseling – binnen 10 minuten was ik “good to go”. Terwijl KPN nog ‘druk bezig is’ om een 4G netwerk te introduceren, zijn ze hier alweer een stapje verder: LTE. Dit mobiele internet is zo snel, dat de winkelbediende vertelde dat ze soms uit irritatie haar wifi-router uitzette, omdat dat dan in vergelijking weer heel traag was.
Daarna ging ik op weg naar de USS Midway. Onderweg nog even snel een kopje koffie en een soepje genomen, want ik had toch al zo’n twaalf kilometer gefietst. Stiekem ligt alles hier best ver uit elkaar. Zo stond op Airbnb “supermarket is just north”, waarbij just north toch zo’n anderhalve kilometer bleek te zijn. Met de fiets geen probleem voor mij, maar er zit ook wel wijsheid in de woorden van een Amerikaan die ik dinsdagavond tijdens het eten sprak “Amerika is a great country, but you gotta have a car.”
Het bezoek aan de USS Midway was top en was de $15 (€11) ‘student entry fee’ meer dan waard. De top drie redenen waarom dat zo was:
- Het schip is ontzettend groot en er is enorm veel te zien. Ik ben uiteindelijk denk ik drie uur aan boord geweest, en heb waarschijnlijk nog maar de helft gezien.
- Persoonlijk ben ik niet zo’n fan van ‘vliegtuigjes kijken’, maar meer geïntereseerd in hoe het leven aan boord was. En dat was gaaf om te zien. De ‘city on sea’ tour leidde mij langs drie decks met allerlei support functies. Bij veel van wat ik gezien heb dacht ik “oja, dat is ook wel handig als je zes maanden onderweg bent”, maar was ik zelf nooit opgekomen. Voorbeelden hiervan zijn een kerk, een tandarts, een kapper en een mini-ziekenhuisje met x-ray en operatiekamer en alles.
- De ‘guided audio tour’, deels ingesproken door voormalig mariniers, was bijzonder interessant en informatief en leidde me in een prima tempo door het schip. Daarnaast stond in vrijwel elk kamertje een zogenaamde “docent”. Deze vrijwilligers zijn voornamelijk gepensioneerde mariniers, die met veel passie vertellen over hun tijd aan boord. Zo was Dan (meatball, line up, angle of attack) bijvoorbeeld een voormalig piloot, die naar eigen zeggen zo’n 1000 keer een vliegtuig geland had op het schip en ook nog eens een tweede carriëre had gehad als airline pilot.
Na een 12 kilometer lange fietstocht terug en een tripje naar de winkel, kookte ik voor het eerst in lange tijd weer zelf, heerlijk. Daarna natuurlijk nog even chillen in de jacuzzi met een boek en een biertje – livin’ the good life!
Surfing 101
Natuurlijk kon ik niet een week lang in San Diego vertoeven zonder de meest beoefende sport van de stad uit te proberen: surfen! Larry gaf me het adres van een surfshop vlakbij. Daar aangekomen boekte ik mijn eerste surfles. Hoe mijn surfinstructeur heette weet ik eigenlijk niet, maar hij werd in elk geval ‘Tark’ (of iets dergelijks) genoemd. Enfin, na een stukje lopen begon mijn surfavontuur. Na twee waarschuwingen vooraf (pas op voor sting rays en houd je bord niet tussen de golf en jezelf in) legde Tark mij de basics van het surfen uit – in theorie was dat niet zo moeilijk. Liggen, peddelen, knieën omhoog, gaan staan en gaan met die banaan. In de praktijk bleek het moeilijker te zijn. Toch lukte het mij om bij de derde golf al te gaan staan! Daarna was het tijd voor een serie van mislukkingen, of zoals mijn instructeur het netjes noemde – ‘your ehm…. struggle’.
Anyway, mijn instructeur verzekerde mij ervan dat het allemaal niets uitmaakte – “as long as you’re having fun”. Ik vermaakte me prima, maar vond “having fun” toch een beetje een hippie-doel, dus besloot ik om nog twee keer terug te gaan om te oefenen. Ik merkte dat het steeds beter ging, maar ondertussen werden mij knieën en voeten steeds meer geschaafd tot ik er op een gegeven moment klaar mee was. Wellicht pak ik het in San Fransisco nog wel op, maar voor nu heb ik even genoeg gesurft.
Layin’ low
Het surfen, nog wat overgebleven vermoeidheid van Mexico en het feit dat ik een ontzettend relaxed huis vrijwel helemaal voor mezelf had (Larry was het weekend in Mexico surfen en Larry’s roommate Owen was sowieso niet zo veel thuis) leidde ertoe dat ik de laatste dagen in San Diego niet zoveel meer uitvoerde. Of, zoals Larry en Owen het noemden “just laying low”. Wel bracht ik nog een bezoekje aan Sea World, wat letterlijk om de hoek was. Dat was erg leuk, maar ook erg vermoeiend, zeker midden op de dag in de hitte. Ik was dan ook blij dat ik ‘s avonds weer in de jacuzzi kon plonsen.
Op zondag vroeg Carlijn mij “Koen, jij ging toch dinsdag naar San Fransisco?” – “Ja, hoezo?” – “Nou, op je Facebook staat dat je maandag gaat”. Na het checken van mijn vluchtgegevens blijkt inderdaad dat mijn vliegtuig maandag al vertrekt. Ik weet niet waarom ik dinsdag in mijn hoofd had; gelukkig kwam ik er op tijd achter dat dat niet klopte (dankje schatje :P). Dus was het zondag alweer tijd om mijn koffers te pakken.
Al met al kijk ik terug op een leuke en vooral chille week San Diego. Mijn tweede Airbnb experience is mij goed bevallen; het was echt fijn om weer even in een huis (ipv een hotel) te wonen en zelf te kunnen koken etc. Zeker natuurlijk in een huis als dit met twee relaxte huisgenoten. Al met al dus voor herhaling vatbaar, maar de volgende keer hopelijk niet meer alleen 😉
Op het moment van schrijven ben ik alweer twee dagen in San Fransisco. Ik verblijf nu in een hotel en kan vanaf donderdag in mijn kamer. Donderdag begint ook officieel mijn collegejaar. Maar daarover later meer 😉
Hoi Koen,
Leuke blog en leuke foto’s. Goed te horen dat het goed met je gaat.
Donderdag is het luxe leventje weer voorbij en kun je weer naar de collegebanken.
Veel plezier op Berkeley
Peter